singapore...

Eerder dit jaar had ik verwacht dat ik deze blog ‘SINGAPORE!!!’ of ‘Yes, we made it!!!’ zou gaan noemen, maar nu we de stadsstaat daadwerkelijk binnen rijden, voelt het niet meer dan een bescheiden ‘singapore…’. Na maanden strak blauwe lucht is het vandaag zwaar bewolkt. Het is een goede afspiegeling van mijn gemoedstoestand. Er waren de laatste dagen verschillende gevoelens die om voorrang streden, maar op dit moment wint het verdriet het toch wel van de blijdschap. Het zit erop, we hebben ons doel bereikt en onze droom gerealiseerd. Nooit geweten dat een droom realiseren zo’n dubbel gevoel kan geven…

De laatste dagen op weg naar Singapore heb ik mezelf afgevraagd waarom ik straks toch met enige tegenzin op ‘ons schip’ stap. Aan de boot zelf ligt het niet, dat lijkt me juist een heel bijzondere ervaring en is naar mijn mening de mooiste manier om onze reis te beëindigen.

Het is ook niet dat ik geen zin heb om naar Nederland te gaan. Door er een jaar uit weg te zijn, waardoor het mogelijk is om er eens van een afstandje naar te kijken, word ik me ineens wel bewust van een aantal aspecten die ik liever anders zou zien. Aspecten die mij, voor ons vertrek, niet direct waren opgevallen.  Maar aan de andere kant ben ik er tijdens deze reis nog meer achter gekomen dat Nederland gewoon ook een heel fijn land is om in te leven. Een land met een overheid die te vertrouwen is, waar je je over het algemeen geen zorgen hoeft te maken over je primaire levensbehoeften, waar religie een keuze is en waar je familie niet bepaalt hoe je leven er uit gaat zien. En zo’n grote individuele vrijheid zijn we buiten West-Europa eigenlijk niet meer tegengekomen. En dus neem ik mijn kritiekpuntjes graag voor lief en is Nederland niet de reden van mijn dubbele gevoel.

Het is ook niet dat ik jullie voorlopig nog niet wil zien. Sterker, de gesprekken met mensen onderweg blijven toch altijd wat oppervlakkig en zowel Kathleen als ik kijken er naar uit om weer eens andere vragen te krijgen dan ‘waar kom je vandaan en waar ga je naar toe?’. En dus kijk ik er echt naar uit om in een bruine kroeg onder het genot van een Belgisch biertje, bitterballen en blokjes Hollandse kaas met jullie bij te praten. Of gewoon bij de bioscoop af te spreken om daar samen een mooie film te gaan zien om die vervolgens de bediscussiëren. Maar ook naar een potje tennis of naar een rondje fietsen met halverwege een uitsmijter ham-kaas, kijk ik enorm uit! Kortom, ook jullie zijn niet de reden van mijn gemengde gevoelens.

En tot slot kijk ik er ook zeker niet tegen op om weer te gaan werken. Het is eerder het tegenovergestelde. Tijdens de reis heb ik verschillende keren tegen Kathleen gezegd dat het enige wat ik miste, het feit was dat ik me dit jaar niet nuttig kon maken. Regelmatig had ik toch de behoefte om iets te doen waar ‘mijn omgeving’ ook wat aan had. Het laatste restje calvinisme is blijkbaar toch nog niet helemaal verdwenen. En dat is dus de reden dat ik er eigenlijk best naar uitkijk om mijn tanden weer ik één of ander landschapsproject te zetten. Want ik zal na deze reis best dingen anders gaan aanpakken, maar ik blijf nog steeds vinden dat ik het mooiste beroep van de wereld heb en die overtuiging is nu misschien nog wel groter dan voor onze reis…

Maar waar komt ‘die tegenzin’ dan wel vandaan? Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen dat ik gewoon nog lang niet genoeg heb van dit vrije, ongecompliceerde en geweldig mooie fietsersbestaan. En dat is ook zeker een deel van de waarheid, maar het gaat dieper.  Het is dat lege plekje dat de laatste weken aan het ontstaan is in mijn hersenkwab. Jarenlang heb ik geld gespaard, boeken gelezen, beurzen bezocht en het internet afgestruind om deze droom te kunnen realiseren. En nu het zo goed als voorbij is, besef ik dat ik die droom gewoon nog niet wil opgeven. Ik wil gewoon niet dat dat stukje hersenen ineens geen werk meer te doen heeft! En ja, zolang ik door blijf fietsen…

Maar ook ik besef dat door blijven fietsen uiteindelijk niet de juiste remedie is. Ook ik moet op het hoogtepunt durven stoppen. En daarnaast hebben we tijdens deze reis wel geleerd dat het niet nodig was om bang te zijn voor datgene dat we vreesden. Op de meest moeilijke momenten ontstonden regelmatig de meest mooie oplossingen uit de meest onverwachte hoeken. En zo spreek ik mezelf ook nu toe. Want ergens diep in mijn onderbewuste ben ik ervan overtuigd dat ik de komende maanden of wellicht jaren, een nieuwe droom zal krijgen. Een droom waar ik weer voor moet sparen, voor naar beurzen wil, boeken over ga lezen en het internet voor afstruin. Want wat ik vooral geleerd heb het afgelopen jaar, is dat er echt niets mooiers is dan een droom te leven, hoe moeilijk het nu ook even is om er afscheid van te nemen…

Wat ga ik missen en wat ga ik zeker niet missen?

Nu het er zo goed als opzit, heb ik eens een lijstje gemaakt met wat ik straks absoluut niet ga missen als ik weer in Nederland ben. Want hoe mooi die reis ook was, er zijn naast de jullie inmiddels bekende loslopende honden, Chinese automobilisten en rijst (o, wat ga ik dat allemaal een partij niet missen!), zeker nog meer aspecten die ik kan missen als kiespijn. En daarnaast zijn er uiteraard ook dingen die ik juist wel enorm ga missen als ik weer in Nederland ben.

Wat ga ik niet missen?

Ik begin meteen met het minst frisse onderwerp: de wc’s. En eigenlijk gaat het mij niet zozeer om de toiletpotten zelf of wat daarvoor doorging - als man heb ik het namelijk toch vaak vrij makkelijk - maar om de ‘afrondende handelingen’ van het toiletbezoek. Allereerst de toiletpapier-emmers. Al snel na ons vertrek was het in verband met verstoppingsgevaar niet meer de bedoeling dat we het toiletpapier in de toiletpot gooiden. Er stond altijd een apart emmertje waar we het gebruikte toiletpapier in moesten gooien. Regelmatig was dat emmertje echter zo vol dat alles over de rand viel. Dit was natuurlijk op te lossen door het met m'n hand verder aan te drukken, maar die behoefte was bij mij niet zo groot. En daarnaast vond ik het ook gewoon niet zo interessant om de remsporen van mijn voorganger te zien en met het warme weer, soms ook te ruiken. Dus die emmers, ik zal er geen heimwee naar krijgen.

En vervolgens kwam het doortrekken van de wc aan de orde. Ongeveer gelijktijdig met de toiletpapier-emmers hadden de wc’s regelmatig ook geen stortbak meer. Je moest doortrekken met een bakje water dat in een tweede emmer dreef, die onder een lekkende kraan stond. Op de één of andere manier was dat bakje altijd enorm glibberig en te goor voor woorden om met je handen vast te pakken. Maar ja, in een hotelkamer met zijn tweeën was ‘niet doortrekken’ ook niet echt een optie...

Het gaat een beetje van de hak op de tak, maar het opzetten van onze klamboetenten is ook iets waar ik nog minimaal een half jaar na terugkomst nachtmerries van verwacht te hebben. Vanaf Zuid-China moesten we ons zorgen gaan maken over Malaria en Dengue. Om ons ’s nachts te beschermen, hebben we ieder een klamboe-tent gekocht, maar de inferieure Chinese kwaliteit zorgde ervoor dat de stokken al gebroken waren voordat we ze voor de eerste keer hadden opgezet. Daarnaast werden ze er in de loop van de tijd ook zeker niet beter op. Met touwtjes, veiligheidsspelden, plakband en wasknijpers probeerden we er echter telkens weer iets van te maken dat nog enigszins op de afbeelding van de gebruiksaanwijzing leek. We hadden gehoopt ze na Laos niet meer nodig te hebben, maar in Maleisië heerst er op het ogenblik een Dengue-epidemie, dus nog steeds halen we ze regelmatig tevoorschijn en nog steeds daalt mijn humeur dan met procentpunten tegelijk. Vooral omdat de stokken van de klamboetent nooit doen wat ik ze opdraag te doen en er er de volgende ochtend toch altijd een aantal muggen in de tent blijken te bevinden…

Ja, en wat ik natuurlijk nog meer kan missen is de muezzin die onmenselijk vroeg zijn oproep tot het eerste gebed doet. Hoewel, daar moet ik toch wat genuanceerd in zijn. Want als ik in Zuid-Thailand na lange tijd om half zes gewekt wordt door een muezzin, voel ik tot mijn eigen verbazing geen enkele vorm van irritatie, maar eigenlijk meer één van vertrouwen en warmte. Ik voel me een soort ‘thuis’ en de vele mooie herinneringen aan de Islamitische landen komen één voor één, terwijl ik nog in mijn bed lig, voorbij.

Een paar weken later overnachten (‘overnachten’ dekt de lading wat beter dan ‘slapen’) we echter een paar dagen bij onze warmshower-gastheer op zijn dakterras in Melaka. Onze buurman blijkt een moskee te zijn. Een moskee die ‘in die goeie ouwe tijd’ door de Nederlandse kolonisten gebouwd is en thans de oudste, nog functionerende moskee van Maleisië is. Toen konden we nog met recht een ‘open en tolerant volk’ genoemd worden, want niet veel later hebben we ook grond ter beschikking gesteld aan de lokale Indische gemeenschap om een Hindoeïstische tempel te bouwen, terwijl we zelf een Protestantse kerk bouwden, maar dat terzijde. Want precies die moskee begint even voor zessen ‘te zingen’, met de luidsprekers zo ongeveer op onze oorhoogte. En dan besef ik weer dat ik de muezzin toch niet ga missen…

Wat ik ook zeker niet ga missen is het constante lawaai om ons heen. Het wisselde per land, maar altijd was er wel geluid om ons heen. Was het niet de muezzin heel vroeg, dan waren het wel de karaoke-bars heel laat. Karaokebars die stuk voor stuk hun winst geïnvesteerd leken te hebben in nog iets grotere geluidsboxen in plaats van in geluidsisolatie. En waren het niet de toeterende auto’s, dan was het wel het gezoem van de airco, de wasmachine van het hotel die ’s nachts naast onze kamer stond te draaien of de liftmotor waar we via de ventilatiekanalen van mee konden genieten. En was het buiten de bewoonde wereld niet het oorverdovende geluid  van de vele krekels, dan waren het wel de apen die elkaar al krijsend op de hoogste stelden van onze komst. Het viel ons echt op als er even niets te horen was en op dat soort momenten beseften we pas hoe bijzonder stilte is…

Het constante gevoel van aan honger grenzende trek ga ik ook niet missen. Ik heb gelezen dat je op een dergelijke fietstocht als man per dag 5.000 kcal nodig hebt i.p.v. de gemiddelde 2.500. Maar hoe wij ook ons best deden, het lukte ons gewoon niet om dat met rijstmaaltijden te bereiken. Gevolg is dat wij vrijwel altijd met een hongergevoel hebben rondgelopen. Als we ergens uit een menukaart konden kiezen, dan ging onze keuze niet uit naar datgene waar we op dat moment het meeste trek in hadden, maar naar datgene dat volgens ons het beste vulde. En zodra we ons over onze schaamte heen konden zetten, bestelden we soms ook gewoon een tweede hoofdgerecht. Maar zelfs dan hadden we, vaak alweer zodra we onze hotelkamer binnenstapten, alweer trek. En dat fenomeen verergerde zich op de één of andere manier op onze rustdagen. Dan konden we echt hele menukaarten tegelijk bestellen, nog los van de chips, koekjes, bananen en chocolade die we dan ook naar binnen werkten…

De afwezigheid van een mes ga ik ook niet missen. In een deel van Azië waren het sowieso alleen stokjes, maar als er wel bestek op tafel kwam, waren het alleen een vork en een lepel. Met de lepel sneden we vervolgens de kip en met de vork smeerden we de jam op onze toast. De gedachte erachter is dat er, als je met vrienden en familie aan tafel zit, geen wapens op tafel horen te liggen. En ja, een mes zien zij als wapen. En eigenlijk doen wij dat zelf ook! Het gezegde ‘met het mes op tafel’ impliceert immers niet een heel gemoedelijk gesprek. Kortom, ik begrijp het helemaal en vind de achterliggende reden zelfs heel mooi! Maar ondanks dat, ik vind een mes toch wel veel handiger snijden en smeren dan een lepel en vork, dus kijk er naar uit als hij weer op tafel ligt!

En wat ik verder niet ga missen: flessen lauw tot warm water, want alleen de eerste teug was lekker fris; de rest warmde onderweg al heel snel op in de brandende zon. Ik ga niet missen dat ik altijd mijn waardevolle spullen bij me moet dragen of er in ieder geval voor moet zorgen dat ik ze op een veilige plek achterlaat. Ik ga de standaard tien centimeter te korte bedden niet missen evenals het handmatig wassen van mijn kleren. Ik ga obers niet missen die de menu-kaart komen brengen en pas vertrekken als je je bestelling gedaan hebt. En tot slot ga het winkelpersoneel dat precies 1 meter en 83 centimeter achter me blijft lopen en me volgt door de hele winkel en alles waar ik naar kijk van commentaar voorziet niet missen, hoe klantgericht dat in deze landen ook mag zijn.

En wat ga ik dan wel missen?

Het eerste aspect dat ik zeker ga missen, is niet zo moeilijk: de zon! Sinds we via de Bosporus half juni 2013 Azië binnen reden, heeft het volgens mij nog maximaal vijf dagen geregend en waren er daarnaast nog zo’n vijftien dagen dat er geen strak blauwe lucht te zien was. En nog steeds word ik blij als ik ’s morgens de gordijnen openschuif en ik zie een strak blauwe hemel! Er zijn mensen die zeggen dat ze echt niet zonder de vier seizoenen kunnen; ik behoor duidelijk niet tot die categorie. Hoewel, we hebben nu al bijna twee maanden een middagtemperatuur tussen de  33 en 37 graden en maken de langste hittegolf in Maleisië in meer dan een eeuw mee. En dan moet zelfs ik toegeven dat het ook wel iets minder mag, met zelfs een klein, snel regenbuitje, gewoon ’s nacht tussen drie en vier. Dat regenbuitje kunnen we overigens ook verwachten, want de regering is bezig met cloud-seeding, het veroorzaken van regenbuien door op de juiste plaatsen chemicaliën uit vliegtuigen te gooien. Het watertekort is inmiddels immers zo groot dat het in sommige delen van het land al geresulteerd heeft in waterloze dagen: er komt slechts om de dag water uit de kraan…

De openheid naar vreemdelingen die ik tijdens deze reis ervaren heb, ga ik ook zeker missen. Want één ding is zeker, hoe normaal ik mezelf ook vind, twee blanken op stoffige fietsen die volbehangen zijn met tassen, zijn in grote delen van de wereld echt heel vreemd en ik mag me daarom met recht een vreemdeling noemen. En waar in Nederland alles wat vreemd is, met angst tegemoet lijkt te worden getreden en als het even kan, geëlimineerd dient te worden, is dat in het buitenland precies omgekeerd. Overal werden we door mensen op straat welkom geheten in het betreffende land. Er werd gezwaaid en duimen werden opgestoken. We werden gevraagd of ze met ons op de foto mochten en we kregen van wildvreemden hun telefoonnummer voor het geval we in hun land hulp nodig hadden. En veelal leek het voor de restauranthouder een eer om ons in zijn restaurant te hebben, met als gevolg dat we daar regelmatig een VIP-behandeling kregen. En ik gun Nederland van harte ook weer zo’n houding, net als ‘in die goeie ouwe tijd’… Gewoon om weer kansen te zien in plaats van angsten!

Ja, en het agenda-loze bestaan en het daarmee gepaard gaande gevoel van vrijheid die dat geeft. We hebben in Turkije onze planning gelaten voor wat die was en maakten hooguit plannen voor de volgende dag, waardoor onze aandacht ook altijd bij hetgene was dat we op dat moment tegenkwamen en waar we behoefte aan hadden. In Nederland is het de hype om ‘in het nu’ te leven; op de fiets konden we niet anders. En het gevolg is nu dat mijn hersenen heel goed weten dat het er zo goed als opzit, maar dat de rest van mijn lichaam nog helemaal ‘in de reis zit’ en niet lijkt te beseffen dat we zeer binnenkort op een boot stappen, die toch echt het einde van onze reis inluidt.

En het volgende aspect dat ik ga missen is ook niet zo moeilijk: de Moslims! Het mag wellicht klinken als ‘sociaal wenselijk geneuzel’, maar ik meen het oprecht. De enorme gastvrijheid van de moslimbevolking; zij steken echt met kop en schouders boven de rest uit! In Turkije en Iran werd de toon gezet en in Oezbekistan en veel later in Maleisië werd hij bevestigd. Overal werd ons vanuit de theehuizen en restaurantjes toegeschreeuwd dat we thee moesten komen drinken en meer dan regelmatig kregen we onderweg water, fruit, snoep en andere lekkernijen toegestopt of nodigden ze ons uit om samen met hen iets te gaan bekijken. Dat is op zich al leuk, maar voor ons betekende het zoveel meer. Het straalde een warmte uit, het gaf ons een gevoel dat we welkom waren en het zorgde ervoor dat we ons ergens thuis voelden. En we merken dat dat lang doorwerkt. Als we in Zuid-Thailand en in Maleisië bij de Night-Markets en restaurantjes kunnen kiezen, kiezen we onafhankelijk van elkaar toch altijd weer voor die vrouw met een hoofddoek om. En altijd krijgen we een warme glimlach en is er net dat beetje extra aandacht, die gratis kop thee of de vraag hoe onze dag was. Sommige landgenoten zal ik wellicht moeten teleurstellen, maar ik kan niet anders dan concluderen dat het Nederlandse, en laat ik het wat breder trekken, Westerse beeld van ‘de moslim’ totaal niet met de werkelijkheid overeenkomt! En voor de tweede keer gun ik Nederland een open blik die de kansen pakt die het in eigen land voor het oprapen heeft liggen en zich niet laat gijzelen door de angsten van een aantal van haar ‘leiders’.

De ‘no-problem’ mentaliteit die we in vrijwel elk land tegenkwamen, maar die in Iran uitgevonden moet zijn. Het zijn de mooiste twee woorden die je als reiziger kunt horen: ‘Ohh, no problem!’ Overal was er altijd wel een oplossing te bedenken  voor ons ‘probleem’. En als het niet kon zoals het moest, dan moest het maar zoals het kon. En wat is dat heerlijk om mee te maken. De eerste en enige die ons meedeelt dat ‘het’ een probleem is, is de Nederlandse ambassadeur in Iran. Hij bedoelt het goed, sterker, ik begrijp zijn probleem ook zeker en gelukkig komen we er al snel uit, maar het is voor mij wel een teken aan de wand. Gedurende de hele reis is het alleen een landgenoot die ‘een probleem’ ziet…

Het vertrouwen dat er is in de medemens. Straatwinkeltjes worden ’s nachts met een zeil afgesloten van de buitenwereld en door de hitte zijn er veel binnen/buiten-kamers, waar iedereen zo in en uit kan lopen. Toch blijft alles wat er staat, gewoon staan. We krijgen de sleutel van de woningen van de mensen bij wie wij overnachten, omdat zij ’s avonds nog naar een afspraak moeten. Regelmatig krijg ik ook te horen dat het niet nodig is om onze fietsen op slot te zetten of ik voel minimaal verbaasde blikken in mijn rug prikken die zich afvragen waar ik nu toch helemaal mee bezig ben als ik onze sloten pak. En eigenlijk ik ben er ook van overtuigd dat het dan meestal ook niet nodig was om ze op slot te zetten. Op dat soort momenten was het vooral voor mijn eigen gemoeds- en nachtrust die bepaalden dat ik ze toch op slot wilde hebben…

En wat ik verder nog ga missen is het lokale tropische fruit. Want onderweg naar Europa schijnt er toch echt wat mee te gebeuren; hier is dat fruit zo enorm lekker. De spanning over wat er die dag weer gaat gebeuren. Gewoon ’s morgens nog niet weten waar je ’s avonds slaapt, wat je die dag te eten krijgt en wie je tegenkomt. De afwezigheid van de media was ook heerlijk, zeker nu ik me besef dat, ondanks de persvrijheid die er in ons land heerst, er toch wel een eenzijdig beeld getoond wordt van de wereld. En tot slot de afwezigheid van graffiti en vandalisme. Vaak is het één van de eerste vragen die ik in Nederland krijg als ik iets ontworpen heb: is het wel vandalismebestendig en is het sociaal veilig?  Ik was dat bijna al gewoon gaan vinden, maar ben zo fietsend door de wereld toch even stevig teruggefloten…

Trending Topic

Morgen is het zover! Om 20.00 u. lokale tijd mogen we aan boord van de Callisto. Ja en dan drie volle weken op zee. Een nieuwe ervaring waar we ook weer enorm naar uitkijken. We beginnen meteen met het spannendste deel: de Straat van Melaka. Want waar ik dacht dat het Suez-kanaal spannend was met zijn Somalische piraten, blijkt de Straat van Melaka de piratenlijst wereldwijd aan te voeren, terwijl het Suez-kanaal niet eens in de top drie staat!

En als we de eerste twee dagen overleven, dan ben ik in de daaropvolgende weken zeker van plan om nog een blog te schrijven over het leven op de grote vaart. Aan boord hebben we geen internet, maar als we weer aan wal zijn, kunnen jullie dus nog een laatste blog van mij verwachten!